ΓΕΝΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗΣ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟΥ

ΠΡΟΤΑΣΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΣΟΦΩΝ

  H πρόταση της Επιτροπής έχει συμβουλευτικό χαρακτήρα και η κυβέρνηση είναι εκείνη που θα λάβει τις τελικές αποφάσεις λαμβάνοντας υπόψη το πόρισμα, τις προτάσεις που θα διατυπωθούν κατά το δημόσιο διάλογο και τις βασικές πολιτικές της αρχές, όπως είναι η διατήρηση του αναδιανεμητικού χαρακτήρα του συστήματος,, η αποφυγή οριζόντιων μειώσεων και η  εξασφάλιση αξιοπρεπών συντάξεων με ειδική μέριμνα για τους χαμηλοσυνταξιούχους.  
ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗΣ

 Δεν επιβάλλονται οριζόντιες μειώσεις στις υφιστάμενες συντάξεις, αλλά ενοποίηση όλων των συντάξεων και εφαρμογή σε αυτές ενός ενιαίου κανόνα αναπλήρωσης, ίδιου για παλιούς και νέους συνταξιούχους, στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα.
Καθιερώνεται για πρώτη φορά εθνική σύνταξη που χρηματοδοτείται από τη φορολογία και στην οποία θα προστίθεται το κομμάτι που απορρέει από τις κρατήσεις.

ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

 

Αποτελεί ελληνική μεταρρύθμιση, όχι μνημονιακή υποχρέωση, που έρχεται να λύσει ένα χρονίζον και κρίσιμο ζήτημα.
Προβλέπονται ενιαίοι κανόνες για όλους, στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Μετατροπή του υπάρχοντος άναρχου καθεστώτος κοινωνικής ασφάλισης σε σύστημα που στηρίζεται στην κοινωνική, ενδογενεακή και διαγενεακή δικαιοσύνη.
Απλοποίηση των κανόνων παροχής σύνταξης, με αποτέλεσμα την επιτάχυνση της διαδικασίας απονομής σύνταξης και την κατάργηση της χρονοβόρας και περίπλοκης διαδικασίας  διαδοχικής ασφάλισης.
Καθιερώνεται για πρώτη φορά εθνική σύνταξη για όλους, ώστε κανένας συνταξιούχος να μην αντιμετωπίζει το φάσμα της φτώχειας.
Συνδυάζεται με ένα σύστημα εισφορών-παροχών που εξασφαλίζει Πραγματώνει ίση παροχή για ίση εισφορά. Με τις αναλογικές συντάξεις διατηρείται το επίπεδο ευημερίας που απέκτησε ο εργαζόμενος με βάση την παροχή της εργασίας του.
Το σύστημα είναι εξαιρετικά απλό και μπορεί να παρακολουθεί κάθε ασφαλισμένος την διαμόρφωση της σύνταξης του χρόνο-χρόνο.
Το προτεινόμενο σύστημα είναι μακροχρόνια βιώσιμο και με αυτό αποφεύγεται μακροπρόθεσμα η επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού.
Το σύστημα είναι πλήρως διαφανές. Ο διαχωρισμός του «ανταποδοτικού» από το «κοινωνικό» τμήμα της σύνταξης είναι ικανός να προσδώσει μια μεγαλύτερη διαφάνεια στο συνταξιοδοτικό σύστημα. Με τον τρόπο αυτό, οι ασφαλισμένοι γνωρίζουν καλύτερα «τι» αναλογεί στην εισφοροδοτική τους προσπάθεια και «ποιο» είναι το τμήμα κοινωνικής αλληλεγγύης του συστήματος. Οι διακριτοί ρόλοι δεν δημιουργούν αβάσιμες προσδοκίες.
Επιτρέπει την ελαστική ηλικία συνταξιοδότησης. Ο διαχωρισμός των «προνοιακών» από τις «ασφαλιστικές» παροχές και η συνακόλουθη ενίσχυση της αναλογικότητας της σύνταξης αυξάνει τα περιθώρια των ατομικών επιλογών. Απομονώνοντας το «ανταποδοτικό» κομμάτι της σύνταξης, είναι δυνατόν να μεταφερθεί στο ίδιο το άτομο το βάρος (ευθύνη) των επιλογών, των συμβιβασμών ανάμεσα στην εργασία και τη σύνταξη. Ο ασφαλισμένος θα μπορεί να αποφασίζει μόνος του τη στιγμή της συνταξιοδότησής του. Δηλαδή, επέρχεται αποδέσμευση από ένα τυποποιημένο όριο με «τιμωρία» (πριν) και επιβράβευση (μετά). Το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης μπορεί να κυμαίνεται από 62ο μέχρι 67ο.
Μπορεί να προβλέπει πλασματικούς χρόνους για διάφορους κοινωνικούς λόγους. Το κράτος θα καταβάλλει τις αναλογούσες εισφορές γι’ αυτούς τους πλασματικούς χρόνους (για τους ανέργους, τη στρατιωτική θητεία, την ανατροφή τέκνων, κλπ).
Η ρευστοποίηση του κεφαλαίου των εισφορών (συνταξιοδότηση) δεν απαγορεύει την επάνοδο στην εργασία για τη συμπλήρωσή του, μάλιστα χωρίς «ποινές» (περικοπές).
Επιτρέπει την επαγγελματική κινητικότητα χωρίς την απώλεια ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Η απλή πίστωση του ατομικού λογαριασμού με τις καταβαλλόμενες εισφορές επιτρέπει την αλλαγή απασχόλησης, χωρίς απώλεια ασφαλιστικών δικαιωμάτων.